Mijn grote zus zegt dat ze graag wat meer tekst heeft dus ik ga eens voor ene keer mijn best doen om wat uitgebreider te rapporteren. Diezelfde zus heeft ook pas laten weten dat ze met ons mee in Japan komt reizen. Leuk!
Na 2,5 maanden in Thailand gespendeerd te hebben waren we toe aan wat verandering. Van Chiang Rai ging het met de bus naar Huay Xai, een dorpje in Laos aan de Mekong, net over de grens van Thailand. Wie daar naartoe gaat doet dat om de slowboat te nemen naar Luang Prabang en/of te gaan ziplinen met de Gibbon Experience in het Nam Ha National Park in Bokeo. Voor ons was het beide.
De Gibbon Experience hebben we enkele jaren geleden leren kennen via het TV-programma Planeet Kuifje van Chris Dusauchoit. We waren direct onder de indruk en dit stond dus hoog op onze bucketlist. Het is duur maar met het geld steun je ook de lokale bevolking en het behoud van de jungle en de gibbons. Dus niets kon ons nog tegenhouden. Ik heb er zelf wel wat uurtjes over wakker gelegen want ik hou niet van hoogtes en ging er dus met een klein hartje naartoe.
Na wat uitleg over het project en een video met veiligheidsinstructies reden we met een pick-up gedurende 2,5u richting jungle. Bij het laatste dorpje werden we verdeeld in 2 groepen van 8. Met 6 wildvreemden zouden we 3 dagen doorbrengen. Het was wederom een internationaal publiek, met 1 Hollandse, 1 Amerikaanse, 2 Engelsen, 1 Italiaanse, 1 Fransman en de 2 toffe Belgen. Gelukkig waren de anderen ook toffe mensen.
2 gidsen, waarvan er 1 wel een heel eigenaardige naam had, namelijk Pisonyou, leidden ons verder de jungle in. Het was een heel eind trekken met veel hoogteverschillen en dus heel wat inspanning. En daar was dan de eerste ziplijn (in totaal is er een parcours uitgezet van 19 km ziplijnen). Ik had schrik maar met het verstand op 0 heb ik mijn grenzen verlegd en me laten gaan. Het was bangelijk en het geeft een ontzettende kick om hoog boven de jungle te glijden. Het ging soms wel tegen 60 km/u!
Elke avond logeerden we in een boomhuis, op zo'n 150 meter hoogte. Duizelingwekkend, vooral de badkamer!
De eerste nacht hadden vooral Stef en ik last van de beestjes, aangezien we onder het dak in de honeymoonsuite logeerden. Eerst kwam er een groene sprinkhaan op de grond gesprongen. Dat is niet zo erg maar toen zag ik pas de (harige) reuzespin die er vlak naast zat. Ik was aan diezelfde grond genageld en durfde niet bewegen om het fototoestel te nemen. Gelukkig was hij ineens weg. Naar waar, daar wou ik niet teveel over nadenken. Eens in bed, gelukkig met een stevig muskietennet omgeven, hoorden we vleermuizen in het dak bewegen. Er kroop ook iets op het stuk plastiek maar geen idee wat dat was. Gelukkig hebben we toch wat kunnen slapen.
De 2e avond logeerden we in een ander boomhuis, dichter bij de waterval. Daar zaten ook heel wat reuzespinnen, maar enkele dames hadden een rat op bezoek gehad. Die komt namelijk op eten af. Daarom is er een speciale doos voorzien waar je alles in moet bewaren maar zij hadden enkele eetbare zaken in hun rugzak laten steken. Resultaat: gat in de rugzak en geknabbeld aan de etenswaren.
Naast Stef was er nog 1 man mee, de Fransman Cyriell. Hij had ook hoogtevrees maar ipv dat het na elke ziplijn beterde kreeg hij meer en meer schrik. Zodanig dat hij helemaal verkrampte en bibberde over zijn heel lijf. Vaak moest hij dan ook geduwd worden en de laatste ziplijn heeft hij zelfs overgeslagen en te voet afgelegd. Toch maar even ter verduidelijking dat het allemaal niet zo vanzelfsprekend is en dat we ons echte helden voelen! Allé, ik toch.
Tussen al dat ziplijnen door moest er veel gestapt worden en de 2e dag konden we ons verfrissen aan een waterval. Lees, een kleine waterval wat achterin met een grote plas ijskoud water. We hebben er ons toch maar aan gewaagd maar het was echt wel heel koud! Ik heb de foto's van mij wijselijk verwijderd, niet voor publicatie vatbaar.
Het waren 2 superdagen behalve dat we buiten een slang, een reuzeneekhoorn en wat kleurrijke vogels geen apen gezien en zelfs niet gehoord hebben. Het geluid van het ziplijnen zal ze waarschijnlijk wel weghouden maar toch. Jammer!
Het avontuur hebben we afgesloten met een laatste diner allemaal te samen in een gezellig restaurantje waar ze heel lekkere pizza's maakten in een houtenoven.
2-daagse tocht met de slowboat op de Mekong naar Luang Prabang (hier alle foto's)
3 dames van de groep gingen ook mee met de slowboat naar Luang Prabang. Omdat we ondertussen al een hechte groep waren wilden we ook graag dicht bij elkaar zitten in de boot en hadden we de avond voordien kaarten gekocht om hen 'kruiske vijf' te leren. We waren er vroeg dus al gauw hadden we plaats gevonden op de boot. Maar het volk bleef toestromen en de boot werd overbevolkt. Ze proberen echt de boot met zoveel mogelijk toeristen vol te stoempen. Liane, een airhostess, vond dat niet meer veilig en had gelezen dat je gewoon een extra boot moet claimen. Ze spande Stef voor haar kar en samen gingen ze dat probleem eens oplossen. En zo gingen we doodleuk in een andere boot zitten. Maar het volk bleef toestromen en algauw zaten beide boten overladen vol. De laatkomers hebben nog een poging gedaan om een extra boot te bezetten maar dat lukte niet, zodat ze vanachter heel de dag aan de erg luidruchtige motor op een plastiek stoeltje moesten zitten. Ondertussen had Stef zich serieus opgejaagd over de gang van zaken en stond zijn humeur ver onder nul. Gelukkig hadden we nog een fles rijstwijn over van in de jungle en die hebben we met zijn 5-en dan maar soldaat gemaakt. Onze buren, 2 Fransen, een Engelsman en een Duitse waren op het einde ladderzat, zo zat dat die Fransen zelfs in geen enkel hotel werden binnengelaten zodat ze in een klooster geslapen hebben. De Fransen hebben trouwens een heel slechte reputatie. In sommige hotels vragen ze je nationaliteit en zij zeggen dat ze van Canada of België zijn, anders mogen ze er niet in. En blijkbaar gaan sommige Fransen winkelen, karren vol en lopen doodleuk naar buiten zonder te betalen. Another way of life. Triestig en zulke praktijken maakt het voor de brave toeristen soms alleen maar moeilijker. Bij de tussenstop in het hotel hebben de 3 dames dit aan den lijve ondervonden. Hun douche kwam van de muur en het water bleef uit de muur stromen. Die van het hotel beweerden dat zij die stuk gemaakt hadden en moesten betalen. Na een hevige discussie, heen en weer geduw, werden ze uit het hotel gezet en kregen ze hun geld naar hun hoofd gesmeten. Gelukkig hadden we voordien heel lekker gegeten bij de Indiër.
De volgende ochtend gingen de meesten heel vroeg richting boten, aangezien niemand heel de dag bij die motor wil zitten. Ditmaal ging het er iets minder chaotisch aan toe en konden we vertrekken. Onderweg was het landschap weer erg mooi en zagen we het leven zoals het is aan de oevers. Om de tijd om te krijgen speelden we ook 'Wie is het?' en 'Wat is het?', maar dan de digitale versie.
Na 2 dagen op de Mekong te dobberen kwamen we dan aan in Luang Prabang. 't Is te zeggen, op 10 km ervan. Ze zijn daar op het geweldige idee gekomen om de slowboats aan de andere kant van de oever af te zetten, zodat iedereen verplicht is om een tuktuk te nemen en een heel eind om te rijden. Echt afzetterij. We hadden ons voordien niet hard geïnformeerd over Laos, maar iedereen die er geweest was vond het erg goed, heel vriendelijke mensen en erg goedkoop. Wij hadden hier nog niet veel van gemerkt. Maar we hoopten op beterschap. 's Avonds hebben we ons met de dames nog eens gewaagd aan wat streetfood op de avondmarkt. De volgende dag hebben we samen een fiets gehuurd en Luang Prabang verkend. In de late namiddag scheidden ons de wegen en werden er wat traantjes gelaten. 's Avonds hebben we ons verwend in een restaurant van 2 Belgen met friet stoofvlees, gemaakt in Leffe bier. Smullen!
Maar toen kwam de dip! In ons hotel aangekomen begon Stef te bibberen van de koorts. De volgende ochtend hadden we een bus gereserveerd naar Sayaboury, waar een 3-daags olifantenfestival plaats had maar misschien was dat wel niet haalbaar. In de nacht had Stef heel erge koorts en moest vaak naar het toilet. Bij een van die bezoeken is hij flauw gevallen (voor de 1e keer in zijn leven) recht op zijn voorhoofd. Wat was me dat verschieten. Al gauw heb ik me ontpopt tot een geweldige verpleegster en had hem weer snel terug op aarde. Na een 24u was de koorts dan toch gezakt en konden we alweer denken aan de verdere reisplannen. Toen kreeg ik ook nog een opstoot van zeer pijnlijke buikkrampen, maar het ergste is voorbij. Gelukkig maar. Om een lange busreis te vermijden hebben we dan het vliegtuig maar gepakt naar Vientiane en een andere bestemming overgeslagen. Recupereren is nu het belangrijkst.
Ondertussen hebben we 3 nachten in de hoofdstad Vientiane verbleven en reizen we vandaag verder naar het platteland, namelijk Thakhek. Daar gaan we nog eens een loupe doen en we kijken er erg naar uit om hopelijk het echte Laos te zien.
